Dlaczego Panowie tańczą ?
Zapytaliśmy tych, którzy już tańczą, dlaczego to robią ?
Co było impulsem, żeby zacząć, co spowodowało, że nie zrezygnowali.
Jesteście ciekawi, co powiedzieli ?
Odpowiedzi były publikowane na fb w każdy piątek. Tutaj możecie je przeczytać jednym tchem
Mówi (tak, tak – to jest spisane nagranie 🙂 ) Bartek Budzik
Wyczerpująco i metodycznie. Żadne pytanie nie pozostało bez odpowiedzi.
I jakże FASCYNUJĄCO!
Bo lubię 🙂 Poza tym tango jest wyzwaniem, którego okiełznanie
daje mnóstwo frajdy. Ja zacząłem czuć pierwszą frajdę po 2, 3 miesiącach – całkiem
szybko, ale też szybko poszliśmy na milongę z naszym nauczycielem. Zachęcił nas bardzo,
żeby to przełamać, co jest bardzo ciężkie. Ale po przełamaniu było WOW, przynajmniej
jestem w stanie tańczyć z tymi początkującymi, czasem zdarzy mi się poprosić doświadczoną
partnerkężeby przeżyła 10 min. coś strasznego, fascynującego ze świeżakiem.
Tango pozwala mi budować pewność siebie, pozwala mi też ją tłamsić,
ale też zbudować siłę i energię, i wiarę w siebie, bo jest trudnym. Tutaj gra się na kobietach
(przepraszam za określenie seksistowskie), gra się na kobietach i one robią tylko to, co chcemy
żeby robiły i to jest wymagające, nie można się opierdalać, za przeproszeniem. Trzeba podejść
do tego z maksymalnym skupieniem i uważnością, ćwiczyć, wypełnić czas czymś fascynującym,
dającym niesamowitą frajdę, gdy się człowiek czegoś nauczy i to zaczyna wychodzić.
Kiedy jest piękny stan, kiedy po godzinie głowa pęka, jest przeładowana myślami i wariantami,
a Ty wychodzisz i ok, jutro wstanę i jutro będę rozumiał wszystko lepiej.
No, poza tym, … no kobiety są niesamowite 🙂 … zgrabne, zwinne – czy młodsze czy starsze.
Starsze kobiety też mogą osiągnąć niesamowitą energię w tańcu i tutaj też nie ma seksizmu
czy age-izmu, chodzi o sam fakt tego jak one oddają i chcą tańczyć. … to niesamowite połączenie
między tancerzami, nawet jeśli tego się nie robi w bliskim abrazo (objęciu) jest czymś fascynującym.
Pół żartem, pól serio, kiedyś czytałem artykuł, że wśród tancerzy tanga nie zdarza się alzheimer 🙂
To jest taka aktywność mózgu, taki poziom improwizacji, że nawet jeśli się zna kombinacje,
kroki, to z nich się buduje coś większego. I to jest improwizacja, to jest fascynujące, jeśli nam to wychodzi.
Ja miałem randkę półtora roku temu,
tangową, Tak gdzieś 3 randki przeleciały, z tego nic nie zostało i potem był rok ciszy, ale to
było fajne, uczyłem się tylko szurać, klatką przepychać, a w wakacje Bartek zrobił kurs
wakacyjny i tak spróbowałem, dobra, miesiąc to niedługo, zobaczymy. 2 godz. tygodniowo
i poszło, kliknęło. Dlaczego ? Bo miałem potrzebą nauczyć się tańczyć coś innego niż salsy,
kizomby, coś bardziej eleganckiego, coś „ą, ę” można by powiedzieć. To jest mało zachęcające,
bo brzmi trochę gejowsko, ale to nie w tym sensie, to jest takie WOW, coś naprawdę trzeba
włożyć, dużo, dużo, ale efekty są przepiękne,
No i to ostatnia wiadomość, tyle chyba …”
„W tangu poczujesz się prawdziwym mężczyzną. ..W tangu wyzwolisz z kobiety kwintesencję
kobiecości. ..W tangu kobieta Ci ulegnie…gdy dobrze ją poprowadzisz obdarzy Cię podziwem
i wdzięcznością. ..pokonasz największego przystojniaka…to tak na kolanie i na szybko ????”
„Trudny temat, musiałem się z nim przespać…
Jak faceta przekonać by zaczął tańczyć ? Nie ma na to sposobu czy gotowej recepty, faceci to
uparte ale i strachliwe jednostki, choć pozują i udają twardych facetów (…)
1)by być mężczyzną i to przez duże M( w pełni) nie tylko trzeba umieć pić wódkę, dać komuś
w mordę ale i tańczyć
2) gdy tańczysz ( bez względu na poziom tańca) otaczają cię piękne kobiety które „łakną”
twojego towarzystwa
3) facet staje się bardziej pewny i naturalny w kontaktach z kobietami, inaczej je postrzega
i docenia co się przekłada na..,( dopisz sobie co chcesz)
4) gdy tańczy rośnie jego pozycja w męskim świecie inni mu zazdroszczą
5) tańczący facet pozbywa się „strachu” przed kobietami jest śmiały ale nie nachalny, wesoły
ale nie wesołkowaty, pewny swego gdy prowadzi dając radość ale i czerpiąc z tańca radość .
To tak parę myśli na gorąco, wole o tym pogadać niż pisać
To była specjalna edycja walentynkowa. Nie bez powodu
„To skomplikowane, bo akurat w moim przypadku taniec jest czymś tak bardzo nie pasującym
do charakteru, że do dziś do końca nie rozumiem jaki błąd popełniłem 😉
Jestem absolutnie nietańczącym facetem, który został uzależniony od tanga argentyńskiego.
Tak, bo to dopiero tango (i kobieta) dokonało tej rewolucji w moim życiu.
Namówiony (oczywiście przez Zuzię) na kurs tańca towarzyskiego uznałem, że właściwie, to
czemu nie, w życiu trzeba próbować różnych rzeczy. Na pierwszej lekcji miałem ochotę zabić
nauczyciela i zrobiliśmy sobie rok przerwy …
Drugie podejście było nieco bardziej udane i przez dwa lata uczyliśmy się dzielnie różnych
dziwnych zestawów kroków, których nigdy nie zatańczyłem na żadnej imprezie bo, po pierwsze
nigdzie nie grają takiej muzyki, a po drugie nigdy nie wiedziałem, którą nogą mam zacząć 🙂
Na szczęście w trakcie tego kursu pojawił się temat tanga argentyńskiego. Jak to z nami bywa,
sami zorganizowaliśmy sobie warsztaty (prowadzili je Ola i Michał) i tak się zaczęło …
Bo to męski taniec, oj tak, to taniec dla pewnych siebie i zdecydowanych facetów. A gdy taki spotka
w tandzie pewną siebie i zdecydowaną kobietę, to emocje aż iskrzą 🙂
No właśnie emocje, to trzeba przeżyć, nic mądrego tu nie opowiem poza tym, że w objęciu czuje
się bicie serca kobiety, czasem spotkanej po raz pierwszy w życiu i czasem w tymże objęciu tworzy
się magiczna harmonia …
Co nas ratuje przed kompletną utratą poczucia rzeczywistości? To za co bardzo cenię tango –
jasne reguły ustanawiające nieprzekraczalne granice, ze którymi tango się kończy. I dzięki temu
po magicznych 12 minutach partnerzy żegnają się grzecznie i wracają do swoich stolików.
Tango ma po prostu klasę i partnerzy powinni to zaakceptować i reguł konsekwentnie przestrzegać.
Na każdej milondze, podziwiając tłum pięknych i szalenie zmysłowo ubranych kobiet cieszę się
z istnienia tych reguł 😉
To o czym w Polsce mówi się wciąż za mało, a co bardzo lubię w tangu, to jego socjalny
charakter. To nie tylko taniec, to przede wszystkim ludzie, którzy spotykają się ze sobą przy
okazji milongi, w zdecydowanej większości pogodni, pozytywnie zakręceni, a na parkiecie
harmonijnie połączeni ze sobą, z muzyką i z innymi tańczącymi. Dobrze to zrozumiałem
podczas wyjazdu do BsAs, gdzie mogłem zobaczyć i przeżyć istotę tanga jako „social dance”.
I od roku tęsknię za poznanymi tam ludźmi, i na pewno do nich wrócę (choć milongi w BsAs
dostarczyły mi gigantycznej dawki stresu).
W tangu podoba mi się również sam proces nauki nastawiony na cyzelowanie techniki
i doskonalenie świadomości ciała, co potwierdza obecność wśród moich tangowych
co najmniej kilku bardzo zaawansowanych adeptów sztuk walki. Natomiast jedno trzeba
wiedzieć i się z tym pogodzić – proces samodoskonalenia nie ma końca i nie ma też końca
praca nad techniką w tangu.
I pozwólcie na koniec na bardzo osobistą refleksję związaną z tangiem. Otóż nigdy nie
miałem wątpliwości, że moja żona jest piękną kobietą, ale od naszej pierwszej milongi
mój zachwyt systematycznie rośnie …
